Nastavlja se falsifikovanje istorije Bijelog Polja

Vjernike koji su prošlog petka došli na molitvu u bjelopoljsku gradsku džamiju, u haremu je dočekala tabla čiji autori su (prema podacima sa iste): Nacionalna razvojna agencija Bjelasica, Komovi & Prokletije; Austrian Development Cooperation (Austrijska razvojna agencija); Opština Bijelo Polje i Montenegro Wild Beauty (Nacionalna turistička organizacija). Na prvi pogled efektno marketinški uobličena poruka o najznačajnijim kulturno – istorijskim spomenicima u bjelopoljskom kraju, pa samim tim i o Gradskoj džamiji.

Osim kratkog istorijata, propisa o kulturi ponašanja posjetioca i nekoliko fotografija ove džamije, navedena je i Hajdar- pašina džamija u selu Radulići kao i par podataka o istoj. Na prvi pogled, stiče se dojam da su zvanične institucije u Crnoj Gori riješile da konačno promijene dosadašnju praksu i da u turističke prospekte uvrste i sadržaje iz islamsko- orijentalne kulturne baštine sa ovih prostora (što je do sada uredno bilo izbjegavano!), bolje reći ono što je uspjelo da preživi proteklih 100 godina. Međutim, nakon uvida u sadržaj pomenutog panoa nameće se jedno sasvim logično pitanje: zašto, ako je već pomenuta Hajdar- pašina džamija (zapaljena od strane četnika 1943. godine, kada je i poklano više hiljada Muslimana ), nema podataka i o dvije takođe uništene bjelopoljske džamije: Hadžidanuši – Čaršijskoj džamiji i Haznadar Mehmed- aginoj džamiji?

Prva se nalazila u centru grada, u Ašik mahali, izgrađena je krajem XVII vijeka i bila je najljepša džamija u gradu. Srušena je u toku Drugog svjetskog rata, bombardovanjem “savezničkih snaga”. U njenom haremu se nalazilo mezarje u kom je pokopan poznati alhamijado pjesnik i književnik hafiz Salih Gašević. Nakon rata, na dijelu gdje se nalazila džamija sagrađen je park a na mezarevima spomenik palim borcima u NOR – u…

Haznadar Mehmed – agina ili Harem džamija, podignuta u XVII vijeku u Donjoj mahali, bila je najveća u gradu, zidana kamenom i sa drvenom munarom. Srušena je 1958. godine voljom tadašnjih vlasti, a na njenim temeljima je tada podignuta zgrada Elektroprenosa…
Naravno, ovih podataka nema na panou koji je postavljen na Glavnom gradskom trgu. Pominju se i bijele rade (po kojim je grad dobio ime još u turskom vaktu: “ak”- bijelo i “ova”- polje)… i vile… i velika zvijezda petokraka na obližnjem obronku… ali džamije i mezarja u kom se još uvijek mogu naći kosti merhuma koji su tu ukopani, nema nigdje. Ali, ako su bjelopoljski Muslimani to pokopali u svojim sjećanjima, zašto bi se onda brinuli što će taj podatak turistima ostati nepoznat?

Međutim, zarad istine koju smo obavezni svjedočiti, treba napomenuti da ovo falsifikovanje istorije nije slučajno! Činjenica je da u Bijelom Polju nije sačuvan gotovo nijedan objekat iz osmanlijskog perioda, kao što ni Gradska džamija nije pretrpjela izmjene “u izvjesnoj mjeri “(fasada, krov prekriven tegolom, eloksirana bravarija, spušteni plafon od rigipsa…), ali ako se još pomenu nekadašnje džamije u centru grada onda se neizbježno postavlja pitanje zašto se ta oduzeta imovina ne vraća njenim vlasnicima? Naravno, zašto bi ako to niko ne traži? Prema raspoloživim informacijama, rukovodstvu bjelopoljskog Odbora islamske zajednice još ranije je dostavljena validna dokumentacija koja dokazuje vlasništvo nad pomenutim objektima, tj. nad zemljištem na kom su se nalazili! Međutim,po svemu sudeći ta su dokumenta volšebno nestala!? Čak ukoliko je to i tačno, moguće je dokazati vlasničko pravo kroz odgovarajuću pravnu proceduru.( Određena dokumentacija se još uvijek nalazi i kod određenih osoba koje su nam poznate)

Interesantno je, takođe, da je pomenuti pano postavljen u haremu Gradske džamije, dok se isti kod Crkve Svetog Apostola Petra nalazi van dvorišta?

To je još jedan detalj koliko ostale vjerske zajednice vode računa o svom prostoru i imovini, za razliku od zvaničnika Islamske zajednice u Crnoj Gori! Inače, unutar crkve se još uvijek nalazi mihrab izrađen od kamena, iz vremena dok se tu nalazila džamija zvana Fethija.